.jpg)
-तीर्थराज अधिकारी, लप्सीबोट, गोरखा; हाल:सरस्वतीनगर, काठमाडौॅं, सेप्टेम्बर २४, २०२०
बादलले दिएको दान बोकेर
पहाड गर्वले फुल्थ्यो
रातका प्रहरहरूमा
त्यो निकै चम्किएको भान हुन्थ्यो
दूरताबाट नियाल्दा त्यो जडपर्वत
विनास्पर्शमा निकै आकर्षक जस्तो लाग्थ्यो।
त्यो परिदृश्यमा
धेरै मनहरू आफैंलाई बिर्सन्थे
बादल रातको सहयात्री थियो
उसको गर्जनाले आकाश थर्कन्थ्यो
उसको गर्जनाले धर्ती हल्लिन्थ्यो ।
अनिॅंदा आँखाहरू
अपलक त्यतै हेरिरहन्थे
बिस्तारै रात चुहिॅंदै रित्तियो
पूर्वी क्षितिजमा
घामका किरणले पाइला टेके
बादलका धर्साधर्सा
हावाका झोक्कासॅंगै
किनारा लाग्दै गए
घामको तापले
हिउॅं पग्लिॅंदै जाॅंदा
चट्टानी पहाड
अररो चट्टानमै बदलियो
ऊ हिउॅं निख्रिॅंदा निर्वस्त्र छ
उसमा न कुनै आकर्षण छ
उसमा न कुनै सम्मोहन छ
पालिस खुइलिएको जडमूर्ति
समयका आँखासामु
विरूप अवशेष छ ।
स्खलनका उपक्रमहरू छन्
भ्रमहरू बिस्तारै च्यातिॅंदै छन्
मनहरू यथार्थ धरातल टेक्दै छन्
सपनाको जो बिस्कुन सुकाउॅंथ्यो
बिस्कुनसॅंगै
ऊ पनि सुक्दै गएको छ ।
आँखाहरू हेरिरहेका छन्
जडमूर्ति क्रमश: चोइटिइरहेको छ
हिउॅं पग्लिनुको नियति
त्यसले शिरमा बोकिरहेको छ
किरणका करौॅंतीले
रातका जरा काट्ने घामलाई
कसले रोक्न सक्छ ?
**तीर्थराज अधिकारीका अरु कविता**
सिफारिस
एनआरएनएमा कुन बाटो होइन मुक्त राजनीतिको मूल बाटो
हेड्स नेपालद्वारा मानसिक स्वास्थ्यको क्षेत्रमा काम गर्ने हेड्सको प्रति...
रूपान्तरण!
हारेको कांग्रेसको रुन्चे ढिपीका कारण गृहमन्त्रीले पेश गर्ने बिधेयक सुच...