घले दम्पति र अबिश्मरणिय एनआरएनए लाप्राक प्रोजेक्ट यात्रा-सोनाम लामा

सोनाम लामा, मे २५, २०१७

हाम्रो लक्ष्य भनेको हाम्रो सपना समृद्ध नेपाल यही जुनीमा हेर्ने चाहना हो। लाप्राक नमुना बस्ती प्रति गैरआवासिय नेपाली संघका अध्यक्ष घले, जमुना भाउजु, श्याम तामाङ्ग, पत्रकार भाई राजेन्द्र भट्ट अनि म हामी त भयौ।

एनआरएनए लाप्राक हाम्रो लक्ष्य। बिचरा सुरेश चित्रकार न उनी एनआरएन हुन न उनलाई कर नै छ। तर पनि हाम्रो यात्रामा हामी संगसंगै खटेका छन। यस पटकको लाप्राक यात्रा अर्को एउटा अविस्मरणीय क्षण बन्यो।

बादलले आकाशलाई ढाकेपछि हामीले चाहेर पनि नचाहेर पनि अध्यक्ष घलेको नेतृत्वमा मेरै ल्याण्ड रोभरमा र एनआरएनएको बोलेरोमा सडक मार्ग हुँदै गोरखाको लाप्राक पुग्ने निर्णय ग–यौ। त्यो त्यति सहज भने थिएन तर पनि हामी काठमाण्डौको ट्राफिकलाई स्विकार्दै थानकोटको बाटो हुदै मुग्लीन पार गर्दै लाप्राक तिर लाग्यौ।

कच्ची, पहाडि बाटो झन त्यस माथी अध्ंयारो हामीलाई आजै जसरी नी लाप्राक पुग्नु नै थियो। अध्ंयारो त्यस माथी झन पानी परिदियो हामी बाध्य भएर बीचबाटो मै बास बस्यौ। मलाई त केही थिएन मेरो चिन्ता थियो अध्यक्ष घले दम्पतीको बिना कुनै गुनासो त्यो सानो घर सानो कोठामा रात बिताए।

अनि मनले सोचे किन सबै अध्यक्ष घले र जमुना गुरुङ्ग जस्तै सफल हुन सकेनन्। बिहान सबेरै करिब ६ बजे हामीले फेरी यात्रा शुरु ग–यौ। बाटो त्यति सजिलो थिएन रात भरिको पानीले बाटोको अस्तित्व नै मेटाउन कोशिस गरि रहेको थियो। एक मनले बाटो मै यात्रा रोकेर फर्किउ फर्किउ भनि रहेको थियो। अर्को मनले घले दम्पतीको लाप्राक पुग्ने बेग्र चाहनाले मैले मनको कुरा निकाल्नै सकिन। मौनताका साथ उँहाहरुको लगाव प्रति गर्व पनि गर्दै थिए म पनि एउटा सहयात्री हुन पाएकोमा।

जति जति हामी अगाडि बढदै थियौ बाटोका विभिन्न अवस्थाले त्यति नै तर्साउदै थिए। राङरुङ्ग खोला पार गरे पछि त के कुरा गर्नु। अब फर्किनु पर्छ भन्छु भनेर मन दरो पारेर अगाडि पुगेको त गाडी जान नसके हिडेर भए पनि जाउ भन्ने भाउजुको अभिप्राय बुझेपछि म बिचराको शब्द नै निस्केन।

बाटोमा आएको पहिरो, पानीले पारेको ध्वस्तमा एनआरएनको बोलेरो जिपको हल्लिन बाँकी कुनै पार्ट थिएन होला। म मात्र होईन हाम्रो पुरै टिमले बाटोमा ढुङ्गा ओछ्याउने, धकेल्ने हुन सक्ने सम्म सबै ग–यौ। केही सिप लागेन अब बोलेरो जान नसक्ने निश्चित भयो। अब पालो मेरो प्यारो मुटु मेरी प्रेमिका ल्याण्ड रोभरले कम्मर हल्लाउदा भने मेरीे हजुरआमा नाचेको याद आयो। बिचरी मेरी हजुरआमा दमले सास फुल्दा जुन पिडा बोध मैले गर्थे मेरो प्यारो जिपलाई पनि त्यस्तै भयोहोला। के गर्नु मान्छे भए बोल्थ्यो होला मेशिन न प–यो।

तर यात्रा अझै सजिलो कहां थियो र? कति पटक ओर्लनु कति पटक चढनु अनि हिलोमा चिप्लेर कति पटक नाच्नु बाटो माथिको भिर हे–यो अहिले खसेर छोप्ला जस्तो। त्यति डराउने त म पनि होईन तर चिन्ता थियो घले दम्पतिद्वयको कति पटक कोशिस गरे फर्किउ भन्नलाई तर उंहाको आखांमा विश्वास देखेर सोझो सोनाम पाराले मुसुस्क हासेर मनको कुरा मन मै राखे।

मुश्किलले बारपाक पुग्यौ। भोक पनि लागेकै थियो मलाई मात्र होईन अरु साथीहरुलाई पनि श्याम तामाङ्गले बारपाकमा खाजा खाउ भन्दै मात्र के थिए, भाउजुले अब लाप्राक पुगरै खाने भने पछि म फेरि सोनाम पाराले मुसुस्क हासे अनि दायां बायांका साथीहरुको अनुहार पनि डर र भोकमा मिश्रित थियो।

झन त्यस माथि हामी सबै भन्दा छिटो डराउने पत्रकार राजेन्द्र भाईको त के कुरा गर्नु हुने भए फेसबुक लाइभ नै गरिदिन्थे तर नेट नै थिएन। मुश्किलले पहिरो भिर पार गर्दै लाप्राक पुग्यौ। अब त भोकले रनथनिएको पेटले केही राहत पाउने भयो भनेर मख्ख परेको घले दम्पपतीद्वय खानेकुराको नाम लिनु त परै जाओस् पुग्ने बितिकै काममा खटिए।

हामी बांकी टिम एकले अर्काको मुख हेरौ अनि अध्यक्ष घले संगै काममा लाग्यौ। मन मनले भने त्यसै घले दम्पति सफल भएका होईन रहेछन। सफल हुन त थुप्रै चिज बिर्सनु पो पर्दाे रहेछ। नत्र हरेक विदेश जाने दम्पति घले दम्पति जस्तै सफल भई हाल्थे नि।